Strona:PL Bolesław Prus - Kłopoty babuni.djvu/043

edukacja tego ptaszka jasnego... Oj! doloż ty moja, pewnie rozszarpany w drobne kawałeczki, nie wiem nawet, jak się pozbiera w dzień sądu ostatecznego!
 I płakała a jadła, jadła a płakała zacna moja przyjaciółka. Aż wkońcu, znudzony jej rozpaczą, rzekłem:
 — Wiesz co, jejmość? Mam przeczucie, że Postępowicz się znajdzie...
 — I ja mam — wtrąciła starowina.
 — No, to dobrze. Zostawmy mu więc jejmościn wózek z Kubą, a sami z Sociem jedźmy do miasta moją bryczką... Czy zgoda?
 — Ach, zgoda, sokole mój. Jedźmy zaraz po śniadaniu, choć, coprawda, niepięknie to wygląda taka krótka wizyta.
 — Ależ szanowna majorowo...
 — Tak, tak, serce, i gdyby nie strach o Socia, Bóg mi świadkiem, żebym u ciebie do śmierci przesiedziała, tak mi tu dobrze.
 — Hola, Pawełek!... A każ konie założyć do krakowskiego wózka — krzyknąłem, chcąc stanowczo usunąć wszelkie skrupuły majorowej.
 Wtem na podwórzu zrobił się jakiś hałas.
 — Jest, jest!... — wołano — jest na lipie! A dajcie tam znać do dworu!
 — Pan Postępowicz znaszedł się! — zawołał Soterek, przybiegając z podwórza.
 — Co ty gadasz?... gdzie jest? — krzyknęła głęboko poruszona staruszka.
 — A hen tam, za stodołą, na samym wierzchu lipy... Ot, nawet stąd widać jego kapelusz.
 — Ach, nieszczęście, to tak przed psami uskoczył! Pewno nie żyje, kiedy się nie odzywa?
 — Teraz już odzywa się, ale czemu to on poprzódy nie wołał, coby jego zdjęli stamtąd? Ot, sztuka.
 — Pewno ze strachu oniemiał — objaśniła babka.