Strona:PL Bolesław Prus - Kłopoty babuni.djvu/114

że cholera u nas i okolicami grasować poczęła, a deszcz bez żadnego ustanku wciąż chlapie i chlapie.
 Jaśnie Wielmożnego Dziedzica najpokorniejszy
 i najprzywiązańszy sługa
 SZYMON TYCZKOWSKI.

 List ten wzbudził w umyśle moim dwa pytania: 1-o czy godne głębokiej sympatji rodzicielskie afekta mego rządcy harmonizują z uczuciami, jakie ja sam mógłbym pielęgnować dla swojej nieruchomej i przez miejscowe władze uznanej własności ziemskiej? i 2-o czy nie należałoby skierować ku swej własnej osobie dochodów z eksploatacji moich instynktów filantropijnych, które przez parę dni stale obracałem na korzyść przedwcześnie osieroconego Soterka?... Przytem wyjazd z domu w czasie żniw?... Aj, do djabła!...
 Około dziewiątej byłem już w numerze majorowej, którą powitałem następującym frazesem:
 — Wiesz co, kochana przyjaciółko, — że odebrałem z domu bardzo złe wiadomości...
 — Jezus... Marja! — westchnęła nerwowa osoba, z pośpiechem siadając na podartej kanapie.
 — Deszcz pada od chwili mego wyjazdu...
 — Ach, ja nieszczęśliwa!...
 — Rządca zbił i wypędził mego pisarza...
 — Patrzaj, serce... a to zbrodniarz!
 — Cholera grasuje u mnie i w okolicach...
 — Oj... oj... cicho... cicho! Boże, bądź miłościw... — jęknęła majorowa, pobożnie zamykając oczy.
 Byłem pewny, że szlachetna przyjaciółka nie zechce już w bieżącym sezonie odwiedzić mego ubogiego domku; skończyłem więc połowę interesu i obecnie pozostawało mi tylko wyjednać urlop dla siebie.
 — Pojmujesz, łaskawa pani — zacząłem na nowo — że w podobnych okolicznościach powrót mój do domu...