Strona:PL Bolesław Prus - Lalka Tom1.djvu/034

 Często przychodzili do nas dawni koledzy ojca: pan Domański, także woźny, ale z komisyi skarbu i pan Raczek, który na Dunaju miał stragan z zieleniną. Prości to byli ludzie (nawet pan Domański trochę lubił anyżówkę), ale roztropni politycy. Wszyscy, nie wyłączając ciotki, twierdzili jak najbardziej stanowczo, że choć Napoleon I umarł w niewoli, ród Bonapartych jeszcze wypłynie. Po pierwszym Napoleonie znajdzie się jakiś drugi, a gdyby i ten źle skończył, przyjdzie następny, dopóki jeden po drugim nie uporządkują świata.
 — Trzeba być zawsze gotowym na pierwszy odgłos! — mówił mój ojciec.
 — Bo nie wiecie dnia, ani godziny — dodawał pan Domański.
 A pan Raczek, trzymając fajkę w ustach, na znak potwierdzenia pluł aż do pokoju ciotki.
 — Napluj mi acan w balię, to ci dam!... — wołała ciotka.
 — Może jejmość i dasz, ale ja nie wezmę — mruknął pan Raczek, plując w stronę komina.
 — U... cóżto za chamy, te całe granadyerzyska! — gniewała się ciotka.
 — Jejmości zawsze smakowali ułani. Wiem, wiem...
 Później pan Raczek ożenił się z moją ciotką...“
 ...„Chcąc, ażebym zupełnie był gotów, gdy wybije godzina sprawiedliwości, ojciec sam pracował nad moją edukacyą.