Strona:PL Bolesław Prus - Lalka Tom1.djvu/037

 Pan Raczek odwiedzał go codzień, a raz, patrząc na jego chude ręce i wyżółkłe policzki, szepnął:
 — Hej! stary, już my chyba nie doczekamy się Napoleona.
 Naco ojciec spokojnie odparł:
 — Ja tam nie umrę, dopóki o nim nie usłyszę.
 Pan Raczek pokiwał głową, a ciotka łzy otarła, myśląc, że ojciec bredzi. Jak tu myśleć inaczej, jeżeli śmierć już kołatała do drzwi, a ojciec jeszcze wyglądał Napoleona...
 Było już z nim bardzo źle, nawet przyjął ostatnie sakramenta, kiedy, w parę dni później, wbiegł do nas pan Raczek dziwnie wzburzony, i stojąc na środku izby, zawołał:
 — A wiesz stary, że znalazł się Napoleon?...
 — Gdzie? — krzyknęła ciotka.
 — Jużci we Francyi.
 Ojciec zerwał się, lecz znowu upadł na poduszki. Tylko wyciągnął do mnie rękę i patrząc wzrokiem, którego nie zapomnę, wyszeptał:
 — Pamiętaj!... Wszystko pamiętaj...
 Z tem umarł.
 W późniejszem życiu przekonałem się, jak proroczemi były poglądy ojca. Wszyscy widzieliśmy drugą gwiazdę napoleońską, która obudziła Włochy i Węgry; a chociaż spadła pod Sedanem, nie wierzę w jej ostateczne zagaśnięcie. Co mi tam Bismark, Gambeta, albo Beaconsfield! Niesprawie-