Strona:PL Bolesław Prus - Lalka Tom1.djvu/039

czek, ciężko schylając się do ziemi, ażeby wypukać popiół z fajki.
 Ciotka rozpłakała się, a wtedy odezwał się p. Domański:
 — Poco robić duże ceregiele. Jejmość nie masz opieki, on nie ma gospodyni; pobierzcie się i przygarnijcie Ignasia, a będziecie nawet mieli dziecko. I jeszcze tanie dziecko, bo Mincel da mu wikt i kwaterę, a wy tylko odzież.
 — Hę?... — spytał p. Raczek, patrząc na ciotkę.
 — No, oddajcie pierwej chłopca do terminu, a potem... może się odważę — odparła ciotka. — Zawsze miałam przeczucie, że marnie skończę...
 — To i jazda do Mincla! — rzekł p. Raczek, podnosząc się z krzesełka. — Tylko jejmość nie zrób mi zawodu! — dodał, grożąc ciotce pięścią.
 Wyszli z p. Domańskim i może w półtory godziny wrócili, obaj mocno zarumienieni. P. Raczek ledwie oddychał, a p. Domański z trudnością trzymał się na nogach, podobno z tego, że nasze schody były bardzo niewygodne.
 — Cóż?... — spytała ciotka.
 — Nowego Napoleona wsadzili do prochowni! — odpowiedział p. Domański.
 — Nie do prochowni, tylko do fortecy A-u... A-u... — dodał p. Raczek i rzucił czapkę na stół.
 — Ale z chłopcem co?
 — Jutro ma przyjść do Mincla z odzieniem