Strona:PL Bolesław Prus - Lalka Tom1.djvu/067

 — Kto wie, czyś nie zgadł.
 — Zgaduję więcej, aniżeli myślisz...
 Wokulski nagle roześmiał się.
 — Aha, więc tak sądzisz? — zawołał. — Upewniam cię, że nic nie wiesz, stary marzycielu.
 — Boję się twojej trzeźwości, pod wpływem której, gadasz jak waryat. Rozumiesz mnie, Stasiu?...
 Wokulski wciąż się śmiał.
 — Masz racyą, nie przywykłem pić i wino uderzyło mi do głowy. Ale — już zebrałem zmysły. Powiem ci tylko, że mylisz się gruntownie. A teraz, ażeby ocalić mnie od zupełnego upicia, wypij sam — za pomyślność moich zamiarów.
 Ignacy nalał kieliszek i mocno ściskając rękę Wokulskiemu, rzekł:
 — Za pomyślność wielkich zamiarów...
 — Wielkich dla mnie, ale w rzeczywistości bardzo skromnych.
 — Niech i tak będzie — mówił Ignacy. — Jestem tak stary, że mi wygodniej nic nie wiedzieć; jestem już nawet tak stary, że pragnę tylko jednej rzeczy — pięknej śmierci. Daj mi słowo, że gdy przyjdzie czas, zawiadomisz mnie...
 — Tak, gdy przyjdzie czas będziesz moim swatem.
 — Już byłem i nieszczęśliwie... — rzekł Ignacy.
 — Z wdową, przed siedmioma laty?
 — Przed piętnastoma.