Strona:PL Bolesław Prus - Lalka Tom1.djvu/068

 — Znowu swoje — roześmiał się Wokulski. — Zawsze ten sam!
 — I tyś ten sam. Za pomyślność twoich zamiarów... Jakiekolwiek są, wiem jedno, że muszą być godne ciebie. A teraz — milczę...
 To powiedziawszy, Ignacy wypił wino, a kieliszek rzucił na ziemię. Szkło rozbiło się z brzękiem, który obudził Ira.
 — Chodźmy do sklepu — rzekł Ignacy. — Bywają rozmowy, po których dobrze jest mówić o interesach.
 Wydobył ze stolika klucz i wyszli. W sieni wionął na nich mokry śnieg. Rzecki otworzył drzwi sklepu i zapalił kilka lamp.
 — Coza towary! — zawołał Wokulski. — Chyba wszystko nowe?
 — Prawie. Chcesz zobaczyć?... Tu jest porcelana. Zwracam ci uwagę...
 — Później... Daj mi księgę.
 — Dochodów?...
 — Nie, dłużników.
 Rzecki otworzył biurko, wydobył księgę i podsunął fotel. Wokulski usiadł i rzuciwszy okiem na listę, wyszukał w niej jedno nazwisko.
 — Sto czterdzieści rubli — mówił, czytając. — No, to wcale niedużo...
 — Któżto? — zapytał Ignacy. — A... Łęcki...
 — Panna Łęcka ma także otwarty kredyt... bardzo dobrze — ciągnął Wokulski, zbliżywszy