Strona:PL Bolesław Prus - Lalka Tom1.djvu/104

racyą i że nasze srebra mogą naprawdę znaleźć się na jakim bankierskim stole.
 Przytuliła głowę do ramienia ojca. Pan Tomasz spojrzał niechcący w lusterko na stoliku i przyznał w duchu, że oboje w tej chwili tworzą bardzo piękną grupę. Szczególniej dobrze odbijała obawa rozlana na twarzy córki, od jego spokoju. Uśmiechnął się.
 — Bankierskie stoły!... — powtórzył. — Srebra naszych przodków bywały już na stołach Tatarów, Kozaków, zbuntowanych chłopów i nietylko nam to nie uchybiało, ale nawet przynosiło zaszczyt. Kto walczy, naraża się na straty.
 — Tracili przez wojnę i na wojnie — wtrąciła panna Izabela.
 — A dziś niema wojny?... Zmieniła się tylko broń: zamiast kosą, albo jataganem walczą rublem. Joasia dobrze to rozumiała, sprzedając nie serwis — ale rodzinny majątek, albo, rozbierając na wybudowanie śpichlerza, ruiny zamku.
 — Więc jesteśmy zwyciężeni... — szepnęła panna Izabela.
 — Nie, dziecko — odparł pan Tomasz, prostując się. — My dopiero zaczniemy tryumfować i bodaj czy nie tego boi się moja siostra i jej koterya. Oni tak głęboko zasnęli, że razi ich każdy objaw żywotności, każdy mój śmielszy krok — dodał jakby do siebie.
 — Twój, papo?