Strona:PL Bolesław Prus - Lalka Tom1.djvu/105

 — Tak. Myśleli, że poproszę ich o pomoc. Sama Joasia chętnie zrobiłaby mnie swoim plenipotentem. Ja natomiast podziękowałem im za emeryturę i zbliżyłem się do mieszczaństwa. Zyskałem u tych ludzi powagę, która zaczyna trwożyć nasze sfery. Myśleli, że zejdę na drugi plan, a widzą, że mogę wysunąć się na pierwszy.
 — Ty, papo?
 — Ja. Dotychczas milczałem, nie mając odpowiednich wykonawców. Dziś znalazłem takiego, który zrozumiał moje idee i zacznę działać.
 — Któżto jest? — spytała panna Izabela, ze zdumieniem patrząc na ojca.
 — Niejaki Wokulski, kupiec, żelazny człowiek. Przy jego pomocy zorganizuję nasze mieszczaństwo, stworzę towarzystwo do handlu ze Wschodem, tym sposobem dźwignę przemysł...
 — Ty, papo?
 — I wówczas zobaczymy, kto wysunie się naprzód, choćby przy możliwych wyborach do rady miejskiej...
 Panna Izabela słuchała z szeroko otwartemi oczyma.
 — Czy ten człowiek, — szepnęła — o którym mówisz papo, nie jest jakim aferzystą, awanturnikiem?...
 — Nie znasz go więc? — spytał pan Tomasz. — On jednak jest jednym z naszych dostawców.
 — Sklep znam, bardzo ładny — mówiła panna