Strona:PL Bolesław Prus - Lalka Tom1.djvu/108

 — Kto ma siłę w rękach, ma świat u nóg.
 Właśnie Mikołaj obniósł polędwicę, gdy w przedpokoju zadzwoniono. Stary służący wyszedł i pochwili wrócił z listem, na srebrnej, a może platerowanej tacy.
 — Od pani hrabiny — rzekł.
 — Do ciebie Belu — dodał pan Tomasz, biorąc list do ręki. — Pozwolisz, że cię zastąpię w połknięciu tej nowej pigułki.
 Otworzył list, zaczął go czytać i ze śmiechem podał pannie Izabeli.
 — Oto — zawołał — cała Joasia jest w tym liście. Nerwy, zawsze nerwy!...
 Panna Izabela odsunęła talerz i z niepokojem przebiegła papier oczyma. Lecz stopniowo twarz jej wypogodziła się.
 — Słuchaj, Florciu — rzekła — bo to ciekawe. „Droga Belu! — pisze ciotka. — Zapomnij aniołku o moim poprzednim liście. W rezultacie twój serwis nic mnie nie obchodzi i znajdziemy inny, gdy będziesz szła zamąż. Ale chodzi mi, ażebyś koniecznie kwestowała tylko ze mną, i właśnie o tem miałam zamiar pisać poprzednio, nie o serwisie. Biedne moje nerwy! jeżeli nie chcesz ich do reszty rozstroić, musisz zgodzić się na moję prośbę.
 Grób w naszym kościele będzie cudowny. Mój poczciwy Wokulski daje fontannę, sztuczne ptaszki śpiewające, pozytywkę, która będzie grała same poważne kawałki i mnóstwo dywanów. Hozer do-