Strona:PL Bolesław Prus - Lalka Tom1.djvu/115

w zasmoloną koszulę, z rękawami zawiniętemi wyżej łokcia; w lewej ręce, tuż przy piersi trzyma karty ułożone w wachlarz, w prawej, którą podniósł nad głowę, trzyma jednę kartę, widocznie w tym celu, aby ją rzucić na przód siedzenia powozu. Reszty postaci nie widać z pośród dymu.
 „Co on robi, ojcze?“ — pyta się zalękniona panna Izabela.
 „Gra ze mną w pikietę“ — odpowiada ojciec, również trzymając w rękach karty.
 „Ależ to straszny człowiek, papo!“
 „Nawet tacy nie robią nic złego kobietom“ — odpowiada pan Tomasz.
 Teraz dopiero panna Izabela spostrzega, że człowiek w koszuli patrzy na nią jakimś szczególnym wzrokiem, ciągle trzymając kartę nad głową. Dym i para kotłujące w dolinie, chwilami zasłaniają jego rozpiętą koszulę i surowe oblicze; tonie wśród nich — nie ma go. Tylko z poza dymu widać blady połysk jego oczów, a nad dymem obnażoną do łokcia rękę i — kartę.
 „Co znaczy ta karta, papo?“... — zapytuje ojca.
 Ale ojciec spokojnie patrzy we własne karty i nie odpowiada nic, jakby jej nie widział.
 „Kiedyż nareszcie wyjedziemy z tego miejsca?“
 Ale choć powóz drży i słońce, odbite w skrzydle, posuwa się ku tyłowi, ciągle u stopni widać