Strona:PL Bolesław Prus - Lalka Tom1.djvu/119

 — O Wokulskim wiem to, co wszyscy. Ma sklep, w którym kupujemy, zrobił majątek na wojnie...
 — A o tem, że wciąga papę do spółki handlowej nie słyszałaś?...
 Wyraziste oczy panny Florentyny zrobiły się bardzo dużemi.
 — Ojca twego wciąga do spółki?... — rzekła, wzruszając ramionami. Do jakiejże spółki może go wciągnąć?...
 I w tej chwili przestrasza się własnych słów...
 Panna Izabela nie mogła wątpić o jej niewinności; znowu parę razy przeszła się po gabinecie, z ruchami zamkniętej lwicy i nagle zawołała:
 — Powiedzże mi przynajmniej: co sądzisz o tym człowieku?
 — Ja o Wokulskim?... Nic o nim nie sądzę, wyjąwszy chyba to, że szuka rozgłosu i stosunków.
 — Więc dla rozgłosu ofiarował tysiąc rubli na ochronę?
 — Zpewnością. Dał przecie dwa razy tyle na dobroczynność.
 — A dlaczego kupił mój serwis i srebra?
 — Zapewne dlatego, ażeby je z zyskiem sprzedać — odpowiedziała panna Florentyna. — W Anglii za podobne rzeczy dobrze płacą.
 — A dlaczego... wykupił weksle papy?
 — Zkąd wiesz, że to on? W tem nie miałby żadnego interesu.