Strona:PL Bolesław Prus - Lalka Tom1.djvu/137

 Gdy wyszedł, Lisiecki trącił Rzeckiego w ramię.
 — Coś stary jakby zaczynał robić bokami — szepnął.
 — No — odparł pan Ignacy — puszczenie w ruch takiego interesu jak moskiewski, to nie chy — chy! Rozumie się.
 — Pocóż się w to wdaje.
 — Poto, żeby miał nam z czego pensye podwyższać — surowo odpowiedział pan Ignacy.
 — A niechże sobie zakłada sto nowych interesów, nawet w Irkucku, byle tak coroku podwyższał — rzekł Lisiecki. Ja z nim się o to spierać nie będę. Ale swoją drogą uważam, że jest dyabelnie zmieniony, osobliwie dzisiaj. Żydzi, panie, żydzi — dodał — jak zwąchają jego projekta, dadzą mu łupnia.
 — Co tam żydzi...
 — Żydzi, mówię, żydzi!... Wszystkich trzymają za łeb i nie pozwolą, ażeby im bruździł jakiś Wokulski, nie żyd, ani nawet meches.
 — Wokulski zwiąże się ze szlachtą — odpowiedział Ignacy — a i tam są kapitały.
 — Kto wie, co gorsze: żyd czy szlachcic — wtrącił mimochodem Klejn i podniósł brwi w sposób bardzo żałosny.

---