Strona:PL Bolesław Prus - Lalka Tom1.djvu/152

U mnie zarobisz ze trzy ruble na dzień, więc dług spłacisz łatwo. Zresztą, dasz sobie radę.
 Ubogi człowiek dotknąwszy pieniędzy, zaczął się trząść. Uważnie słuchał Wokulskiego, a łzy spływały mu po wychudzonej twarzy.
 — Czy panu powiedział kto — zapytał po chwili — że z nami jest... ot tak?... Bo już nam ktoś — dodał szeptem — przysyłał siostrę miłosierdzia, będzie z miesiąc. Mówiła, że muszę być ladaco i dała nam kartkę na pud węgla z Żelaznej ulicy. Czy może pan tak sam z siebie?...
 — Idź do domu, a jutro bądź w sklepie — odparł Wokulski.
 — Idę panie — odpowiedział człowiek, kłaniając się do ziemi.
 Odszedł, lecz przystawał na drodze; widocznie rozmyślał nad niespodziewanem szczęściem.
 W tej chwili Wokulskiego tknęło szczególne przeczucie.
 — Wysocki!... — zawołał. — A twemu bratu jak na imię?
 — Kasper — odpowiedział człowiek, wracając pędem.
 — Przy jakiej mieszka stacyi?
 — Przy Częstochowie, panie.
 — Idź do domu. Może Kaspra przeniosą do Skierniewic.
 Ale ten zamiast iść, zbliżył się.