Strona:PL Bolesław Prus - Lalka Tom1.djvu/166

 — Drogi panie — zawołał niemniej głośno baron do Mraczewskiego — zapakuj wszystkie te garnitury, popielniczkę, kałamarz i odeszlij mi do domu. Macie prześliczny wybór towarów... Serdecznie dziękuję... Adieu!...
 I wybiegł ze sklepu, wracając się parę razy i spoglądając na szyld nad drzwiami.
 Po odejściu oryginalnego barona, w sklepie zapanowało milczenie. Rzecki patrzył na drzwi, Klejn na Rzeckiego, a Lisiecki na Mraczewskiego, który znajdując się ztyłu damy, krzywił się w sposób bardzo dwuznaczny.
 Dama zwolna podniosła się z krzesła i zbliżyła się do kantorka, za którym siedział Wokulski.
 — Czy mogę spytać — rzekła drżącym głosem — ile panu winien jest ten pan, który dopieroco wyszedł?...
 — Rachunki tego pana ze mną, szanowna pani, gdyby je miał, należą tylko do niego i do mnie — odpowiedział Wokulski, kłaniając się.
 — Panie — ciągnęła rozdrażniona dama — jestem Krzeszowska, a ten pan jest moim mężem. Długi jego obchodzą mnie, ponieważ on zagarnął mój majątek, o który w tej chwili toczy się między nami proces...
 — Daruje pani — przerwał Wokulski — ale stosunki między małżonkami do mnie nie należą.
 — Ach, więc tak?... Zapewne, że dla kupca jestto najwygodniej. Adieu.