Strona:PL Bolesław Prus - Lalka Tom1.djvu/191

 Na jej twarzy znać było ślady łez. Podniosła na Wokulskiego apatyczne wejrzenie i odparła:
 — Mogę pójść z panem.
 — Tak mówisz?... Więc chodź.
 Nie było jeszcze piątej, dzień duży; kilku przechodniów obejrzało się za nimi.
 „Trzeba być kompletnym błaznem, ażeby robić coś podobnego — pomyślał Wokulski, idąc w stronę sklepu. — Mniejsza o skandal, ale co u dyabła za projekta snują mi się po łbie? Apostolstwo?... Szczyt głupoty.
 Wreszcie — wszystko mi jedno; jestem tylko wykonawcą cudzej woli“.
 Wszedł w bramę domu, w którym znajdował się sklep i skręcił do pokoju Rzeckiego, a za nim dziewczyna. Pan Ignacy był u siebie, i zobaczywszy szczególną parę, rozłożył ręce z podziwu.
 — Czy możesz wyjść na kilka minut? — zapytał go Wokulski.
 Pan Ignacy nie odpowiedział nic. Wziął klucz od tylnych drzwi sklepu i opuścił pokój.
 — Dwu? — szepnęła dziewczyna, wyjmując szpilkę z kapelusza.
 — Za pozwoleniem — przerwał jej Wokulski. — Dopieroco byłaś w kościele, wszak prawda, moja pani?
 — Pan mnie widział?
 — Modliłaś się i płakałaś. Czy mogę wiedzieć z jakiego powodu?