Strona:PL Bolesław Prus - Lalka Tom1.djvu/195

robię... Cha... Cha!... Ale... może pan tylko naciąga?
 — Idź — odpowiedział Wokulski, wskazując drzwi.
 Jeszcze raz przypatrzyła mu się z uwagą i wyszła wzruszając ramionami.
 W chwilę po jej odejściu ukazał się pan Ignacy.
 — Cóż to za znajomość? — spytał kwaśno.
 — Prawda!... — rzekł zamyślony Wokulski. — Nie widziałem jeszcze podobnego bydlęcia, chociaż znam dużo bydląt.
 — W samej Warszawie jest ich tysiące — odparł Rzecki.
 — Wiem. Tępienie ich do niczego nie doprowadzi, bo ciągle się odradzają, więc wniosek, że prędzej czy później społeczeństwo musi się przebudować od fundamentów do szczytu. Albo zgnije.
 — Aha!... — szepnął Rzecki. — Domyślałem się tego.
 Wokulski pożegnał go. Doświadczał takich uczuć, jak chory na gorączkę, którego oblano zimną wodą.
 „Nim jednak przebuduje się społeczność — myślał — widzę, że sfera mojej filantropii bardzo się uszczupli. Majątek mój nie wystarczyłby na uszlachetnianie instynktów nieludzkich. Wolę ziewające kwestarki, niżeli modlące się i płaczące potwory.“
 Obraz panny Izabeli ukazał mu się otoczony jaśniejszym niż kiedykolwiek blaskiem. Krew biła