Strona:PL Bolesław Prus - Lalka Tom1.djvu/205

 — Musimy się lepiej poznać, panie Wokulski — mówił książe. — Musisz pan zbliżyć się do naszej sfery, w której, wierz mi, są rozumy i szlachetne serca, ale — brak inicyatywy...
 — Jestem dorobkiewiczem, nie mam tytułu... — odparł Wokulski, chcąc cośkolwiek odpowiedzieć.
 — Przeciwnie, masz pan... Jeden tytuł: pracę, drugi: uczciwość, trzeci: zdolność, czwarty: energią... Tych tytułów nam potrzeba, to nam daj, a przyjmiemy cię jak... brata...
 Zbliżyła się hrabina.
 — Pozwoli książe?... — rzekła. — Panie Wokulski...
 Podała mu rękę i poszli oboje do fotelu prezesowej.
 — Oto jest, prezesowo, pan Stanisław Wokulski — odezwała się hrabina do staruszki, ubranej w ciemną suknią i kosztowne koronki.
 — Siądź, proszę cię — rzekła prezesowa, wskazując mu krzesło obok. — Stanisław ci na imię, tak?... A z którychże to Wokulskich?...
 — Z tych... nieznanych nikomu — odparł — a najmniej chyba pani.
 — A nie służyłże twój ojciec w wojsku?
 — Ojciec nie, tylko stryj.
 — I gdzież-to on służył, nie pamiętasz?... Czy nie było mu na imię także Stanisław?
 — Tak, Stanisław. Był porucznikiem, a później kapitanem w siódmym pułku liniowym...