Strona:PL Bolesław Prus - Lalka Tom1.djvu/206

 — W pierwszej brygadzie, drugiej dywizyi — przerwała prezesowa... — Widzisz moje dziecko, że nie jesteś mi tak nieznany... Żyjeż on jeszcze?...
 — Umarł przed pięcioma laty.
 Prezesowej zaczęły drżeć ręce. Otworzyła mały flakonik i powąchała go.
 — Umarł, powiadasz?... Wieczny mu odpoczynek!... Umarł... A nie zostałaż ci jaka po nim pamiątka?
 — Złoty krzyż...
 — Tak, złoty krzyż... I nic że więcej?
 — Miniatura stryja z roku 1828, malowana na kości słoniowej...
 Prezesowa coraz częściej podnosiła flakonik; ręce drżały jej coraz silniej.
 — Miniatura... — powtórzyła. — A wiesz-że kto ją malował?... I nic-że więcej nie zostało?...
 — Była jeszcze paczka papierów i jakaś druga miniatura...
 — Co-że się z niemi dzieje?... — nalegała coraz niespokojniej prezesowa.
 — Te przedmioty stryj sam opieczętował na kilka dni przed śmiercią i kazał włożyć je do swojej trumny.
 — A... a!... — szepnęła staruszka i rzewnie się rozpłakała.
 W sali zrobił się ruch. Przybiegła zatrwożona panna Izabela, potem hrabina, wzięły prezesową