Strona:PL Bolesław Prus - Lalka Tom1.djvu/209

 — Przez litość, czy nie zamało?... Niech tylko pani spojrzy na nich obu...
 — Sądziłabym, że niema ani śladu podobieństwa.
 — Zapewne, ale... ta duma, pewność siebie... Z jaką oni swobodą rozmawiają...
 Przy innym stoliku naradzali się trzej panowie.
 — No, hrabina zrobiła zamach stanu — mówił brunet z grzywką.
 — I udał się jej. Ten Wokulski trochę sztywny, ale ma w sobie coś — odpowiedział pan siwy.
 — W każdym razie kupiec...
 — Czemże kupiec gorszy od bankierów?
 — Kupiec galanteryjny, sprzedaje portmonetki — nalegał brunet.
 — My czasami sprzedajemy herby... — wtrącił trzeci, szczupły staruszek z siwemi faworytami.
 — Jeszcze zechce ożenić się tutaj...
 — Tem lepiej dla panien.
 — Jabym mu sam oddał córkę. Człowiek, słyszę, porządny, bogaty, posagu nie strwoni...
 Koło nich szybko przeszła hrabina.
 — Panie Wokulski — rzekła, wyciągając wachlarz w kierunku framugi.
 Wokulski przybiegł do niej. Podała mu rękę i we dwoje opuścili salon. Osamotnionego księcia zaraz otoczyli mężczyźni; niektórzy prosili go, ażeby zapoznał ich z Wokulskim.