Strona:PL Bolesław Prus - Lalka Tom1.djvu/218

 „Chyba jest dalej“ — szepnął, z trwogą idąc do ostatniego salonu.
 Tu pochwycił go pan Łęcki, z oznakami niebywałej tkliwości.
 — Już pan wychodzisz? Więc do widzenia, drogi panie. Po świętach u mnie pierwsza sesya i w Imię Boże zaczynajmy.
 „Niema jej!“ — myślał Wokulski, żegnając się z panem Tomaszem.
 — Ale wiesz pan — szepnął Łęcki — zrobiłeś szalony efekt. Hrabina nie posiada się z radości, książe mówi tylko o tobie... A jeszcze ten wypadek z prezesową... No... cudownie!... Nie można było marzyć o zdobyciu lepszej pozycyi...
 Wokulski stał już w progu. Jeszcze raz szklanemi oczyma powiódł po sali i — wyszedł z desperacyą w sercu.
 „Może wypadałoby wrócić i pożegnać ją?... Przecież zastępowała miejsce gospodyni...“ — myślał, powoli schodząc ze schodów.
 Nagle drgnął, słysząc szelest sukni w wielkiej galeryi.
 „Ona“...
 Podniósł głowę i zobaczył damę w brylantach.
 Ktoś podał mu palto. Wokulski wyszedł na ulicę, zatoczywszy się, jak pijany.
 — Cóż mi po świetnej pozycyi, jeżeli jej tam niema?
 — Konie pana Wokulskiego! — zawołał z sieni