Strona:PL Bolesław Prus - Lalka Tom1.djvu/223

przez Nowy-Świat, ciągle upatrując kogoś i ciągle doznając zawodu.
 „Więc to jest moje szczęście? — myślał. — Nie pragnę tego, co mógłbym mieć, a szarpię się za tem, czego nie mam. Więc to jest szczęście?... Kto wie, czy śmierć jest takiem złem, jak wyobrażają sobie ludzie“.
 I pierwszy raz uczuł tęsknotę do twardego, nieprzespanego snu, którego nie niepokoiłyby żadne pragnienia, nawet żadne nadzieje.
 W tym samym czasie, panna Izabela, wróciwszy od ciotki do domu, prawie z przedpokoju zawołała do panny Florentyny:
 — Wiesz?... był na przyjęciu!...
 — Kto?
 — No, ten, Wokulski...
 — Dlaczegóż być nie miał, skoro go zaproszono — odparła panna Florentyna.
 — Ależto zuchwalstwo... Ależto niesłychane!... I jeszcze, wyobraź sobie, ciotka jest nim oczarowana, książe nieledwie mu się narzuca, a wszyscy chórem uważają go za jakąś znakomitość... I ty nic na to?...
 Panna Florentyna uśmiechnęła się smutnie.
 — Znam to. Bohater sezonu... W zimie był takim pan Kazimierz, a przed kilkunastu laty nawet... ja — dodała cicho.
 — Ależ uważaj kim on jest?... Kupiec... kupiec!...