Strona:PL Bolesław Prus - Lalka Tom1.djvu/240

 — Rezerwy w ogniu!... Naprzód łajdaki!... Świnie wam paść, psubraty!... — wołali czarni od dymu, rozbestwieni oficerowie, ustawiając nas napowrót w szeregi i płazując każdego, kto nawinął im się pod rękę.
 Majora między nimi nie było.
 Powoli, zmięszani w odwrocie żołnierze znaleźli się w swoich plutonach, ściągnęli maruderowie i batalion wrócił do porządku. Ubyło jednak ze czterdziestu ludzi.
 — Gdzież oni się rozbiegli? — spytałem podoficera.
 — Aha, rozbiegli się — odparł zachmurzony.
 Nie śmiałem pomyśleć, że zginęli.
 Ze szczytu wzgórza zjechało dwu furgonistów; każdy prowadził konia objuczonego pakami. Naprzeciw nich wybiegli nasi podoficerowie i wkrótce wrócili z pakietami nabojów. Wziąłem ośm, bo tyle mi brakowało w ładownicy i zdziwiłem się: jakim sposobem mogłem je zgubić?
 — Wiesz ty — rzekł do mnie Katz -— że już po jedenastej?...
 — A wiesz ty, że ja nic nie słyszę? — odparłem.
 — Głupiś. Przecież słyszysz, co mówię...
 — Tak, ale armat nie słyszę... Owszem, słyszę — dodałem, skupiwszy uwagę. Grzmot armat i łoskot karabinów zlały się w jedno ogromne