Strona:PL Bolesław Prus - Lalka Tom1.djvu/258

dzionych nadziejach. Wreszcie Mincel utarł nos z wielkim hałasem i odwróciwszy się do okna, mruknął:
 — No, co tam...
 Wrócił zadyszany Wicek. Uważałem, że surdut tego młodzieńca połyskuje od tłustych plam.
 — Byłeś? — spytał go Mincel.
 — Byłem. Panna Małgorzata powiedziała, że dobrze.
 — Żenisz się? — rzekłem do Jasia.
 — Phi!... cóż mam robić! — odparł.
 — A Grossmutter, jak się ma?
 — Zawsze jednakowo. Choruje tylko wtedy, kiedy stłuką jej dzbanek do kawy.
 — A Franc?
 — Nie gadaj mi o tym łajdaku — wstrząsnął się Jan Mincel. — Wczoraj przysiągłem sobie, że noga moja u niego nie postanie...
 — Cóż ci zrobił? — spytałem.
 — To podłe szwabisko ciągle drwi z Napoleona!... Mówi, że złamał przysięgę rzeczypospolitej, że jest kuglarzem, któremu oswojony orzeł napluł w kapelusz... Nie — mówił Jan Mincel — z tym człowiekiem żyć nie mogę...
 Przez cały czas naszej rozmowy dwaj chłopcy i subjekt załatwiali interesantów, na których nawet nie zwracałem uwagi. Wtem skrzypnęły tylne drzwi sklepu i z poza szaf wysunęła się staruszka, w żółtej sukni, z dzbanuszkiem w ręku.