Strona:PL Bolesław Prus - Lalka Tom1.djvu/269

by zaś pan Wokulski wybrał sobie jaką poważną i majętną kobietę, wzmocniłby się nawet jego kredyt.
 — Święte słowa pani dobrodziejki... — ja odpowiadam.
 — Adieu! panie Rzecki — ona mówi (kładąc na kasie dwadzieścia, albo i pięćdziesiąt rubli). — Ale niechże pan czasem nie wspomni panu Wokulskiemu o tem, że ja mówiłam coś o małżeństwie. Bo gotów pomyśleć, że stara baba poluje na niego... Adieu, panie Rzecki...
 — Owszem, nie zaniedbam wspomnieć mu o tem...
 I zaraz myślę, że gdybym ja był Wokulskim, w jednej chwili ożeniłbym się z tą bogatą wdową. Jak ona zbudowana, Herr Jesäs!...
 Albo taki Szmeterling, rymarz. Ile razy załatwiamy rachunek, mówi:
 — Nie mógłby się, panie tego, taki, panie tego, Wokulski żenić?... Chłop, panie, ognisty, kark jak u byka... Żeby mnie piorun, panie tego, trzasł, sam oddałbym mu córkę, a w posagu dałbym im rocznie za dziesięć tysięcy, panie tego, rubli towaru... No?
 Albo taki radca Wroński. Niebogaty, cichutki, ale kupuje u nas cotydzień, choćby parę rękawiczek i za każdym razem mówi:
 — Ma tu Polska nie ginąć, mój Boże, kiedy tacy, jak Wokulski, nie żenią się. Bo to nawet, mój Boże! nie potrzebuje człowiek posagu, więc