Strona:PL Bolesław Prus - Lalka Tom1.djvu/295

biurko, poszukał w niem i za chwilę wydobył paczkę weksli.
 — Te same? — rzekł, pokazując je pani Meliton.
 — Tak. Chciałabym mieć te pieniądze!... — odpowiedziała z westchnieniem.
 Wokulski ujął paczkę w obie ręce i rozdarł ją.
 — Znać kupca?... — spytał.
 Pani Meliton przypatrzyła mu się ciekawie i kiwając głową, mruknęła:
 — Szkoda pana.
 — Dlaczegoż-to, jeżeli łaska?...
 — Szkoda pana — powtórzyła. — Sama jestem kobietą i wiem, że kobiet nie zdobywa się ofiarami, tylko siłą.
 — Czy tak?
 — Siłą piękności, zdrowia, pieniędzy...
 — Rozumu... — wtrącił Wokulski jej tonem.
 — Rozumu nie tyle, prędzej pięści — dodała pani Meliton z szyderczym uśmiechem. — Znam dobrze moję płeć i nieraz miałam okazyą litować się nad naiwnością męską.
 — Dla mnie niech pani sobie nie zadaje tego trudu.
 — Myślisz pan, że nie będzie potrzebny? — spytała, patrząc mu w oczy.
 — Łaskawa pani — odparł Wokulski — jeżeli panna Izabela jest taką, jak mi się wydaje, to