Strona:PL Bolesław Prus - Lalka Tom1.djvu/371

panna Izabela pokocha... Ach! stary głupcze, waryacie, do czego ty dochodzisz?“...
 Na parę dni przed wyścigami, złożył mu w mieszkaniu wizytę hrabia-anglik, z którym zaznajomił się podczas sesyi u księcia.
 Po zwykłem powitaniu, hrabia usiadł sztywnie na krześle i rzekł:
 — Z wizytą i z interesem — tek!.. Czy wolno?...
 — Służę hrabiemu.
 — Baron Krzeszowski — ciągnął hrabia — którego klacz nabył pan, zresztą najzupełniej prawidłowo — tek — ośmiela się najuprzejmiej prosić pana o ustąpienie mu jej... Cena nie stanowi nic... Baron porobił duże zakłady... Proponuje tysiąc dwieście rubli...
 Wokulskiemu zrobiło się zimno; gdyby sprzedał klacz, panna Izabela mogłaby nim pogardzić.
 — A jeżeli i ja mam moje widoki na tę klacz, panie hrabio?... — odparł.
 — W takim razie pan ma słuszne pierwszeństwo, tek — wycedził hrabia.
 — Zdecydował pan kwestyą — rzekł Wokulski z ukłonem.
 — Czy tek?... Bardzo żałuję barona, ale pańskie prawa są lepsze.
 Wstał z krzesła jak automat na sprężynach, i pożegnawszy się, dodał:
 — Kiedyż do rejenta, drogi panie, z naszą