Strona:PL Bolesław Prus - Lalka Tom1.djvu/403

że z panem muszę grać w otwarte karty... Więc powiem odrazu...
 — Niech się pan nie fatyguje, panie Maruszewicz. Ja już wiem, co potrzebuję wiedzieć.
 — Bo pan dobrodziej, złudzony plotkami, wyrobił sobie o mnie nieprzychylną opinią... A tymczasem ja, słowo honoru, mam jaknajlepsze skłonności...
 — Niech pan wierzy, panie Maruszewicz, że moich opinij nie opieram na plotkach.
 Wstał z fotelu i spojrzał w inną stronę, co pozwoliło Maruszewiczowi nieco oprzytomnieć. Młody człowiek szybko pożegnał Wokulskiego, opuścił mieszkanie i pędem biegnąc przez schody, myślał:
 „No, słyszał kto?... Taki kramarz chce mi imponować! Była chwila, słowo honoru, że chciałem go uderzyć kijem... Impertynent, słowo honoru ... Gotów pomyśleć, że ja się go boję, słowo honoru... O, Boże, jak ciężko karzesz mnie za lekkomyślność!... Podli lichwiarze nasyłają mi komornika, za parę dni muszę spłacić dług honorowy, a ten kupczyk, ten... łajdak!.. Jabym tylko chciał wiedzieć: co się takiemu zdaje, co on sobie o mnie wyobraża?... Nic, tylko to... Ale, słowo honoru, on musiał kogoś zamordować, bo takiego spojrzenia nie może mieć człowiek przyzwoity. Naturalnie, przecie o mało nie zabił Krzeszowskiego. Ach, nędzny zuchwalec!... on śmiał w taki spo-