Strona:PL Bolesław Prus - Lalka Tom1.djvu/413

 Wokulski wskazał mu krzesło i przeszedłszy się parę razy po ciasnym pokoju, rzekł:
 — Stary!... Powiedz otwarcie: co mówią o mnie?...
 Rzecki rozłożył ręce.
 — Ach, Boże, co mówią...
 — Gadaj prosto z mostu — zachęcał go Wokulski.
 — Prosto z mostu?... Dobrze. Jedni mówią, że zaczynasz waryować...
 — Brawo!...
 — Drudzy, że... drudzy, że chcesz zrobić szwindel...
 — Niech mnie...
 — A wszyscy — że zbankrutujesz i to w niedługim czasie.
 — Jak wyżej — wtrącił Wokulski; — a ty, Ignacy, co sam myślisz?
 — Ja myślę — odparł bez wahania, — że wklepałeś się w jakąś grubą awanturę..., z której nie wyjdziesz cały... Chyba, że cofniesz się w porę, na co zresztą masz dosyć rozumu.
 Wokulski wybuchnął.
 — Nie cofnę się! — zawołał. — Człowiek spragniony nie cofa się od krynicy. Mam zginąć, niech zginę, pijąc... Czego wy zresztą chcecie odemnie?... Od dzieciństwa żyłem jak ptak spętany: w służbach, w więzieniach, a choćby i w tem nieszczęsnem małżeństwie, do którego zaprzedałem się... A dziś,