Strona:PL Bolesław Prus - Lalka Tom1.djvu/420

ptała nieraz, patrząc zpoza firanek na przejeżdżające powozy elegantów, którzy pod rozmaitemi pozorami odwracali głowę od jej okien, ażeby się nie kłaniać. Czyżby sądzili, że ona wygląda ich?...
 A przecież istotnie ona do nich wygląda!...
 Wówczas gorące łzy napływały jej do oczu; gryzła z gniewu piękne usta i szarpiąc taśmy, zasłaniała okna firankami.
 — Cóżto za ludzie!... Cóżto za ludzie!... — powtarzała, wstydząc się jednak sama przed sobą, rzucić na nich jakiś ostrzejszy epitet, gdyż należeli do świata. Nikczemnikiem, według jej wyobrażeń, można było nazywać tylko Wokulskiego.
 Nadomiar szyderstwa losu, z całej niegdyś falangi, zostało jej tylko dwu wielbicieli. Ochockim nie łudziła się: on więcej zajmował się jakąś latającą maszyną (co za obłęd!), aniżeli nią. Zato asystowali jej, zresztą nie narzucając się zbytecznie, marszałek i baron. Marszałek nasuwał jej na myśl zabitego i oparzonego wieprza, jakie czasem spotykała w rzeźniczych furgonach na ulicy; baron znowu wydawał się jej podobnym do niewyprawnej skóry, których całe stosy można widywać na wozach. Obaj, stanowili dziś ostatnie jej otoczenie, nawet skrzydła, jeżeli, jak mówiono, była naprawdę aniołem!... Okropna kombinacya dwu tych starców, prześladowała pannę Izabelę dniem i nocą. Czasem zdawało się jej, że jest potępiona i że już za życia rozpoczęło się dla niej piekło.