Strona:PL Bolesław Prus - Lalka Tom1.djvu/423

z kwadrans nie porozmawia. Dla osoby z towarzystwa ciekawą jest rozmowa z tego rodzaju ludźmi, a pannie Izabeli, chłopi naprzykład wydawali się nawet zabawnymi, swym odrębnym językiem i logiką.
 Chociaż, kupiec galanteryjny, a do tego jeżdżący własnym powozem, nie musi być tak zabawny jak chłop...
 Bądźcobądź, panna Izabela nie doznała przykrej niespodzianki, usłyszawszy pewnego dnia od prezesowej, że pojedzie z nią i z hraniną do Łazienek i — że zatrzyma Wokulskiego.
 — Nudzimy się, niech więc nas bawi — mówiła staruszka.
 Gdy zaś około pierwszej, wjeżdżając do łazienkowskiego parku, prezesowa, ze znaczącym uśmiechem rzekła do panny Izabeli:
 — Mam przeczucie, że go tu gdzieś spotkamy...
 Panna Izabela lekko zarumieniła się i postanowiła wcale nie rozmawiać z Wokulskim, a przynajmniej traktować go zgóry, ażeby sobie nic nie wyobrażał. O miłości naturalnie, w owem „wyobrażeniu sobie“ mowy być nie mogło. Panna Izabela jednak nie życzyła sobie nawet poufałej życzliwości.
 „I ogień jest przyjemny, szczególniej w zimie — myślała — ale... w pewnem oddaleniu“.
 Tymczasem Wokulskiego nie było w Łazienkach.