Strona:PL Bolesław Prus - Lalka Tom1.djvu/436

Ojciec tak liczy na niego, a i ja nabieram ufności. O ileż mniej w życiu doznałabym zawodów, mając rozumnego i energicznego przyjaciela“.
 Słówko „przyjaciel“ nie podobało się jej. Przyjacielem panny Izabeli mógłby być człowiek conajmniej posiadający majątek ziemski. Ale kupiec galanteryjny kwalifikował się tylko na doradcę i wykonawcę.
 Po powrocie do domu zaraz poznała, że jej ojciec jest w wybornym humorze.
 — Wiesz — mówił — byłem z powinszowaniem u Wokulskiego. To dzielny człowiek, istotny dżentlmen! Już ani myśli o pojedynku i nawet zdaje się żałować barona. Nic nie pomoże, szlachecka krew musi się odezwać, bez względu na kondycyą...
 A potem, odprowadziwszy córkę do gabinetu i rzuciwszy parę razy okiem w zwierciadło, dodał:
 — No i powiedz sama, czy można nie ufać w opiekę Boską? Śmierć tego człowieka byłaby dla mnie ciężkim ciosem — i — został uratowany! Muszę z nim zawiązać bliższe stosunki, a wtedy zobaczymy, kto wyjdzie lepiej: czy książe na swoim wielkim adwokacie, czy ja na moim Wokulskim. Jak sądzisz?...
 — To samo myślałam przed chwilą — odpowiedziała panna Izabela, uderzona zgodnością przeczuć jej własnych i ojca; — papuś koniecznie po-