Strona:PL Bolesław Prus - Lalka Tom2.djvu/030

 — Czyto można w każdym razie spuścić się na obcych! — westchnęła panna Florentyna.
 — Mam doskonałego plenipotenta, a zarazem przyjaciela, który lepiej prowadzi interesa, niżbym ja to potrafił.
 — Szczęśliwy jesteś, panie Stanisławie... — pochwycił pan Łęcki. — Nie wyjeżdżasz w tym roku za granicę?
 — Chcę być w Paryżu, na wystawie.
 — Zazdroszczę panu — odezwała się panna Izabela. — Od dwu miesięcy marzę tylko o wystawie paryskiej, ale papa jakoś nie okazuje skłonności do wyjazdu...
 — Nasz wyjazd całkowicie zależy od pana Wokulskiego — odpowiedział ojciec. — Radzę ci więc jaknajczęściej zapraszać go na obiad i podawać smaczny, ażeby miał dobry humor.
 — Zaręczam że: ile razy będzie pan na nas łaskaw, sama zajrzę do kuchni. Czy jednak dobre chęci wystarczą w tym wypadku...
 — Z wdzięcznością przyjmuję obietnicę — odparł Wokulski. — Nie wpłynie to jednak na termin wyjazdu państwa do Paryża, ponieważ zależy on tylko od ich woli.
 — Merci... — szepnęła panna Izabela.
 Wokulski schylił głowę. — „Znam ja to merci! — pomyślał — płaci się za nie kulami...“
 — Państwo pozwolą do stołu?... — wtrąciła panna Florentyna.