Strona:PL Bolesław Prus - Lalka Tom2.djvu/044

 — Byłeś nim zawsze i aż zanadto — oburzył się pan Ignacy — i przekonasz się, że dla ciebie ludzie takimi nie będą.
 — Już są — rzekł Wokulski i podał mu rękę na pożegnanie.
 — Już są?... — powtórzył pan Ignacy, przedrzeźniając go. — Już są!... Nie życzę ci, abyś potrzebował kiedy wystawiać na próbę ich współczucia...
 — Mam je bez prób. Dobranoc.
 — Masz!... masz!... Zobaczymy, jak ono będzie wyglądało w razie potrzeby. Dobranoc, dobranoc... — mówił stary subjekt, z hałasem chowając księgi.
 Wokulski szedł do swego mieszkania i myślał:
 „Trzeba nareszcie złożyć wizytę Krzeszowskiemu... Pójdę jutro... W całem znaczeniu przyzwoity człowiek... przeprosił pannę Izabelę. Jutro podziękuję mu i — niech mnie licho weźmie — jeżeli nie spróbuję dopomódz. Choć z takim próżniakiem i letkiewiczem ciężka sprawa... Ale mniejsza o to, spróbuję... On przeprosił pannę Izabelę, ja wydobędę go z długów“.
 Uczucia spokoju i niezachwianej pewności tak w tej chwili górowały nad wszelkiemi innemi w duszy Wokulskiego, że, gdy wrócił do domu, zamiast marzyć (co mu się zwykle zdarzało), wziął się do roboty. Wydobył gruby kajet, już w większej części zapisany, potem książkę z polsko-angielskiemi