Strona:PL Bolesław Prus - Lalka Tom2.djvu/052

tnym dla człowieka, który przeprosił pannę Izabelę...“
 Wszedł na piętro i zadzwonił. W mieszkaniu słychać było kroki, ale nie śpieszono się z otwieraniem. Zadzwonił drugi raz. Chodzenie, a nawet przesuwanie sprzętów odbywało się w dalszym ciągu za drzwiami, ale znów nie otwierano. Zniecierpliwiony szarpnął dzwonek tak gwałtownie, że o mało go nie urwał. Wówczas dopiero zbliżył się ktoś do drzwi i począł flegmatycznie zdejmować łańcuszek, kręcić kluczem i odciągać zasówkę, mrucząc:
 — Widać swój... Żydby tak nie dzwonił...
 Nareszcie otworzyły się drzwi i stanął w progu lokaj Konstanty. Na widok Wokulskiego, przymrużył oczy i wysunąwszy dolną wargę, spytał:
 — A coto?...
 Wokulski odgadł, że nie cieszy się łaskami wiernego sługi, który był przy pojedynku.
 — Pan baron w domu? — spytał.
 — Pan baron leży chory i nikogo nie przyjmuje, bo teraz jest doktor.
 Wokulski wydobył swój bilet i dwa ruble.
 — Kiedyż, mniej więcej, można odwiedzić pana?
 — Bardzo, bardzo nie zaraz... — odparł trochę łagodniej Konstanty. — Bo pan jest chory z postrzału i doktorzy kazali mu, dziś — jutro, jechać do ciepłych krajów, albo na wieś.
 — Więc przed wyjazdem nie można widzieć się?...