Strona:PL Bolesław Prus - Lalka Tom2.djvu/062

 — Już ich pewno nie spotkam! — powtarzał z rozpaczą.
 Tuż nad sadzawką, na tle zielonych kląbów, spostrzegł popielaty płaszczyk panny Izabeli. Stała nad brzegiem, w towarzystwie hrabiny i ojca i rzucała pierniki łabędziom, z których jeden nawet wyszedł z wody na swoich brzydkich łapach i umieścił się u stóp panny Izabeli.
 Pierwszy zobaczył go pan Tomasz.
 — Cóż za wypadek! — zawołał do Wokulskiego. — Pan, o tej porze, w Łazienkach?...
 Wokulski ukłonił się paniom, zauważywszy, z rozkosznem zdziwieniem, rumieniec na twarzy panny Izabeli.
 — Bywam tu, ile razy przepracuję się... To jest, dosyć często...
 — Szanuj siły panie Wokulski!... — ostrzegł go pan Tomasz, uroczyście grożąc palcem... — A propos — dodał półgłosem — wyobraź pan sobie, że za moję kamienicę już baronowa Krzeszowska chce dać 70.000 rubli... Z pewnością wezmę sto tysięcy, a może i sto dziesięć.. Błogosławione są te licytacye!...
 — Tak rzadko widuję pana, panie Wokulski — wtrąciła hrabina — że muszę zaraz załatwić interes...
 — Do usług pani...
 — Panie! — zawołała z komiczną pokorą składając ręce — proszę o sztukę perkalu dla moich