Strona:PL Bolesław Prus - Lalka Tom2.djvu/067

 — Pan sądzi, że są szczęścia, które warto opłacić krótszem życiem? — spytała panna Izabela.
 — I nieszczęścia, których warto uniknąć w ten sposób — odpowiedział Wokulski.
 Panna Izabela zamyśliła się i, od tej pory, szli oboje w milczeniu.
 Tymczasem, siedząc nad sadzawką i w dalszym ciągu karmiąc łabędzie, hrabina rozmawiała z panem Tomaszem.
 — Nie uważasz — mówiła, — że ten Wokulski, jest jakby zajęty Belą?...
 — Nie sądzę.
 — Nawet bardzo; dzisiejsi kupcy umieją robić śmiałe projekta.
 — Od projektu do wykonania ogromnie daleko — odparł, nieco zirytowany, pan Tomasz. — Choćby jednakże nawet tak było, nic mnie to nie obchodzi. Nad myślami pana Wokulskiego nie panuję, a o Belcię jestem spokojny.
 — Ja, w rezultacie, nie mam nic przeciw temu — dodała hrabina. — Cokolwiek nastąpi, oczywiście zgadzam się z wolą boską, jeżeli zyskują na tem ubodzy... Ciągle zyskują... Moja ochrona będzie niedługo pierwszą w mieście i tylko dlatego, że ten pan ma słabość do Belci...
 — Dajże spokój... Wracają!.. — przerwał jej pan Tomasz.
 Istotnie panna Izabela z Wokulskim ukazali się na końcu drogi.