Strona:PL Bolesław Prus - Lalka Tom2.djvu/075

kulskiego na jakąś wieczorną sesyą. Pan Ignacy nie wiedział, gdzie posadzić znakomitą osobę i jak cieszyć się z honoru, wyrządzonego przez mecenasa jego Stachowi. Tymczasem Stach, nietylko nie wzruszył się dostojnemi zaprosinami na wieczór, ale wprost odmówił, co nawet trochę dotknęło mecenasa, który zaraz wyszedł i pożegnał ich obojętnie.
 — Dlaczegóźeś nie przyjął zaprosin?... — zapytał zrozpaczony pan Ignacy.
 — Bo muszę być dzisiaj w teatrze — odpowiedział Wokuski.
 Prawdziwa wszelako zgroza opanowała Rzeckiego, gdy w tym samym dniu inkasent Oberman przyszedł do niego przed siódmą wieczorem, prosząc o zrobienie dziennego obrachunku.
 — Po ósmej... po ósmej... — odpowiedział mu pan Ignacy. — Teraz niema czasu...
 — A po ósmej ja nie będę miał czasu — odparł Oberman.
 — Jakto?... coto?...
 — A tak, że o wpół do ósmej muszę być z naszym panem w teatrze... — mruknął Oberman, nieznacznie wzruszając ramionami.
 W tej samej chwili przyszedł pożegnać go uśmiechnięty pan Zięba.
 — Pan już wychodzi, panie Zięba, ze sklepu?... O trzy kwadranse na siódmą?... — spytał zdumiony pan Ignacy, szeroko otwierając oczy.