Strona:PL Bolesław Prus - Lalka Tom2.djvu/079

 — Uważasz pan jego breloki przy dewizce. Skandal!...
 — Albo kto się tak dziś czesze?...
 Niewiele brakowało, ażeby pan Ignacy opuścił swoje album i cylinder i uciekł z gołą głową z teatru. Na szczęście w ósmym rzędzie krzeseł zobaczył znajomego fabrykanta pierników, który w odpowiedzi na ukłon Rzeckiego, opuścił swoje miejsce i zbliżył się do pierwszego rzędu.
 — Na miłość boską, panie Pifke — szepnął zalany potem, — usiądź na mojem miejscu i oddaj mi swoje...
 — Z największą chęcią — odparł głośno rumiany fabrykant. — Cóż, źle tu panu?... Pyszne miesce!...
 — Doskonałe. Ale ja wolę dalej... Gorąco mi...
 — Tam tak samo, ale mogę usiąść. A coto masz pan za paczkę?...
 Teraz dopiero Rzecki przypomniał sobie obowiązek.
 — Uważa pan, drogi panie Pifke, jakiś wielbiciel tego... tego Rossiego...
 — Ba, któżby Rossiego nie uwielbiał! — odpowiedział Pifke. — Mam libretto do Makbeta, może panu dać?...
 — Owszem. Ale... ten wielbiciel, uważa pan, kupił u nas kosztowne album i prosił, ażeby po trzecim akcie wręczyć je Rossiemu...