Strona:PL Bolesław Prus - Lalka Tom2.djvu/117

ze srebrnym znaczkiem) wywołuje go z sali; w minutę zaś później zbliża się do pana Łęckiego jegomość w szafirowych okularach, z miną zaktrystyana i mówi:
 — O co panu chodzi, panie hrabio?... Żeden adwokat nie podbije panu ceny domu... Od tego ja jesdem... Desz pan hrabia dwadzieścia rubli na koszta i jeden procent od każdego tysiąca nad sześćdziesiąt tysięcy...
 Pan Łęcki patrzy na zakrystyana z wielką pogardą; kładzie nawet obie ręce w kieszenie spodni (co jemu samemu wydaje się dziwnem) i mówi:
 — Dam jeden procent od każdego tysiąca wyżej nad sto dwadzieścia tysięcy rubli...
 Zakrystyan w szafirowych okularach kłania się, poruszając przytem lewą łopatką i odpowiada:
 — Przepreszem pana hrabiego...
 — Stój! — przerywa mu pan Łęcki... — Wyżej nad sto dziesięć...
 — Przepreszem...
 — Nad sto...
 — Przepreszem...
 — Niech was pioruny!... Więc ile chcesz?...
 — Jeden procencik od sumy wyższej nad siedmdziesiąt i dwadzieścia rubelków na koszta... mówi, kłaniając się do ziemi zakrystyan.
 — Dziesięć rubli weźmiesz? — pyta fijołkowy z gniewu pan Łęcki.
 — Ja i rubelkiem nie pogardzę...