Strona:PL Bolesław Prus - Lalka Tom2.djvu/123

tem swemu adwokatowi, sądowi, licytantom i komornikom. Pan Łęcki blado uśmiecha się, a tymczasem zniszczony żydek mówi:
 — Ośmdziesiąt tysięcy i sto rubli.
 — Ośmdziesiąt pięć... — wtrąca Szlangbaum.
 Pan Łęcki cały zamienia się we wzrok i słuch. Wzrokiem dostrzega już tylko trzech licytantów, a słuchem chwyta wyrazy otyłego pana:
 — Ośmdziesiąt ośm tysięcy...
 — Ośmdziesiąt ośm i sto rubli — mówi mizerny żydek.
 — Niech będzie dziewięćdziesiąt! — kończy stary Szlangbaum, uderzając ręką o stół.
 — Dziewięćdziesiąt tysięcy — mówi komornik — po raz pierwszy...
 Pan Łęcki zapomniawszy o etykiecie, pochyla się do zakrystyana i szepcze mu:
 — Licytujże pan!...
 — Co się pan tak skrobiesz?... — pyta zakrystyan zniszczonego żydka.
 — A co się pan rozbijasz? — odzywa się do zakrystyana drugi komornik. — Kupisz pan dom, czy co?... Wynoś się pan!...
 — Dziewięćdziesiąt tysięcy, po raz drugi... — woła komornik.
 Pan Łęcki robi się szary na twarzy.
 — Dziewięćdziesiąt tysięcy rubli, po raz... trzeci!... — powtarza komornik i uderza małym młotkiem o zielone sukno.