Strona:PL Bolesław Prus - Lalka Tom2.djvu/124

 — Szlangbaum kupił!... — odzywa się jakiś głos na sali.
 Pan Łęcki toczy dokoła błędnym wzrokiem i teraz dopiero spostrzega swego adwokata.
 — A, panie mecenasie — mówi drżącym głosem — tak się nie godzi!...
 — Co się nie godzi?...
 — Nie godzi się... to jest nieuczciwie!... — powtarza wzburzony pan Łęcki.
 — Co się nie godzi?... — odpowiada już nieco podrażniony adwokat. — Po spłaceniu hypotecznych długów, zyskuje pan trzydzieści tysięcy rubli...
 — Ale mnie ten dom kosztował sto tysięcy, a mógł był pójść, gdyby lepiej pil-no-wa-no... za sto dwadzieścia tysięcy...
 — Tak — potwierdza zakrystyan — dom wart ze sto dwadzieścia tysięcy...
 — O!... słyszy pan, panie mecenasie?... — mówi pan Łęcki. — Gdyby się dopilnowano...
 — Ależ panie, proszę mi nie mówić impertynencyi!... Słucha pan rad pokątnych doradców, łotrów z Pawiaka...
 — O! bardzo proszę... — odpowiada obrażony zakrystyan. — Nie każdy jest łotrem, kto siedział na Pawiaku... A co do udzielania rad...
 — Tak... dom był wart sto dwadzieścia tysięcy!... — odzywa się całkiem nieoczekiwany sprzymierzeniec w osobie jegomościa z łajdacką miną.