Strona:PL Bolesław Prus - Lalka Tom2.djvu/141

panny Izabeli — bo jaśnie pan coś... jakby trochę tego...
 Panna Izabela, która mimo pozornego chłodu, z największą niecierpliwością oczekiwała na powrót ojca i rezultat licytacyi domu, poszła do gabinetu o tyle szybko, o ile można to było pogodzić z zasadami przyzwoitości. Zawsze bowiem pamiętała, że pannie z jej nazwiskiem, nie wolno zdradzać żywszych uczuć, nawet wobec bankructwa. Pomimo przecież jej panowania nad sobą, Mikołaj poznał (z silnych wypieków na twarzy), że jest wzruszona i jeszcze raz dodał półgłosem:
 — O! dobrze musiał pójść interes, bo jaśnie pan... tego...
 Panna Izabela zmarszczyła piękne czoło i zatrzasnęła za sobą drzwi gabinetu. Jej ojciec wciąż siedział w kapeluszu na głowie.
 — Cóż ojcze? — spytała z odcieniem niesmaku patrząc w jego czerwone oczy.
 — Nieszczęście... ruina!... — odparł pan Tomasz, z trudnością zdejmując kapelusz. — Straciłem trzydzieści tysięcy rubli...
 Panna Izabela pobladła i usiadła na skórzanym szeslągu.
 — Podły żyd, lichwiarz, odstraszył konkurentów, przekupił adwokata i...
 — Więc już nic nie mamy?... — szepnęła.
 — Jakto nic?... Mamy trzydzieści tysięcy rubli, a od nich dziesięć tysięcy rubli procentu...