Strona:PL Bolesław Prus - Lalka Tom2.djvu/148

pan hrabia resztę odda na procent, to ja będę musiał czekać rok...
 Panna Izabela zerwała się z fotelu.
 — Więc ja pana zapewniam, że jutro dostaniesz pieniądze! — zawołała, patrząc na niego z pogardą.
 — Słowo? — spytał żyd, delektując się w duszy jej pięknością.
 — Słowo daję, że jutro będziecie wszyscy spłaceni... Wszyscy i to co do grosza!...
 Żyd ukłonił się do ziemi, i cofając się tyłem, opuścił gabinet.
 — Zobaczę, jak panna hrabianka dotrzyma słowa... — rzekł na odchodnem.
 Stary Mikołaj znowu był w przedpokoju i z taką gracyą otworzył drzwi Szpigelmanowi, że ten, już z sieni, zawołał:
 — Co się pan tak rozbijasz, panie kamerdyner?...
 Blada z gniewu panna Izabela, biegła do sypialni ojca. Zastąpiła jej drogę panna Florentyna.
 — Dajże spokój, Belciu — mówiła, składając ręce — ojciec taki chory...
 — Zapewniłam tego człowieka, że wszystkie długi będą spłacone, i muszą być spłacone... Choćbyśmy mieli nie jechać do Paryża...
 Właśnie pan Tomasz w pantoflach i bez surduta, zwolna przechadzał się po sypialni, kiedy weszła córka. Spostrzegła, że ojciec wygląda bar-