Strona:PL Bolesław Prus - Lalka Tom2.djvu/153

 — To już jutro, jutro... do jutra może mi samo przejdzie...
 W tej chwili rozległo się pukanie do drzwi.
 — Kto tam?... Co tam?... — zapytał pan Tomasz.
 — Pani hrabina przyjechała — odpowiedział z korytarza głos panny Florentyny.
 — Joasia?... — zawołał pan Tomasz z radosnem zdziwieniem. — Wyjdźże do niej Belciu... Muszę się trochę ogarnąć... No, no!... Założę się, że już wie o trzydziestu tysiącach... Wyjdźże Belu... Mikołaj!...
 Zaczął kręcić się po sypialni, szukając rozmaitych części ubrania, a tymczasem panna Izabela wyszła do ciotki, już oczekującej na nią w salonie.
 Zobaczywszy pannę Izabelę, hrabina pochwyciła ją w objęcia.
 — Jakiż Bóg dobry — zawołała — że zesłał wam tyle szczęścia! Cóżto, podobno Tomasz wziął za kamienicę 90 tysięcy i twój posag ocalony?... Nigdybym nie przypuszczała...
 — Ojciec, ciociu, spodziewał się wziąć więcej i tylko jakiś żyd, nowonabywca, odstręczył konkurentów — odpowiedziała trochę urażona panna Izabela.
 — Ach, moje dziecko, że też nie przekonałaś się jeszcze o niepraktyczności ojca. On może wyobrażać sobie, że dom wart był miliony, a ja,