Strona:PL Bolesław Prus - Lalka Tom2.djvu/167

 Tymczasem w przedpokoju żydzi rozpoczęli formalną kłótnią z panną Florentyną. Oświadczyli, że nie ruszą się, dopóki nie dostaną pieniędzy, że panna hrabianka dała wczoraj słowo... A gdy Mikołaj otworzył im drzwi do sieni, poczęli mu wymyślać:
 — To jest rozbój!... to oszustwo!... Pieniądze państwo umieją brać i wtedy umieją gadać: mój kochany panie Dawid!... Ale jak przyjdzie...
 — A to co znaczy? — odezwał się w tej chwili nowy głos.
 Żydzi umilkli.
 — Co to jest?... Co pan tu robisz, panie Szpigelman?...
 Panna Izabela poznała głos Wokulskiego.
 — Ja nic... Padam do nóg wielmożnego pana... My tylko za interesem do pana hrabi... — tłomaczył się zupełnie innym tonem, przed chwilą hałaśliwy Szpigelman.
 — Kazali nam państwo dziś przyjść po pieniądze... — wtrącił inny żyd.
 — Właśnie panna hrabianka wczoraj dała słowo, że będziemy dziś spłaceni wszyscy i co do grosza...
 — Będziecie — przerwał Wokulski. — Jestem pełnomocnikiem pana Łęckiego i dziś, o szóstej, załatwię z wami rachunki w moim kantorze.
 — Nic nagłego... Poco się wielmożny pan ma tak śpieszyć?... — odparł Szpigelman.
 — Proszę przyjść o szóstej do mnie, a Miko-