Strona:PL Bolesław Prus - Lalka Tom2.djvu/177

 — Jakto?... Dlaczego?... — dziwił się pan Tomasz, coraz szerzej otwierając oczy.
 — Dlatego, że nie wiem, co będzie od dziś za rok. Nie co roku zdarzają się wyjątkowo dobre interesa.
 — A propos — rzekł pan Tomasz po chwili przykrego zdumienia. — Co też mówią w mieście: że to ty, panie Wokulski, kupiłeś mój dom?...
 — Tak, panie, ja kupiłem pański dom. Ale przed upływem pół roku mogę go panu odstąpić na korzystnych warunkach.
 Pan Łęcki poczuł rumieniec na twarzy. Nie chcąc jednak dawać za wygranę, zapytał wielkopańskim tonem:
 — I ilebyś też chciał odstępnego, panie Wokulski?...
 — Nic. Oddam go panu za 90 tysięcy, a nawet... może taniej...
 Pan Tomasz cofnął się, rozłożył ręce, następnie padł na swój wielki fotel i znowu kilka łez spłynęło mu po twarzy.
 — Doprawdy, panie Stanisławie — mówił lekko łkając — widzę, że najlepsze stosunki... mogą zepsuć pieniądze... Czy ja mam ci za złe, żeś kupił ten dom?... Czy ja robię ci wyrzuty?... Ty zaś przemawiasz do mnie tak, jakbyś się obraził.
 — Przepraszam pana — przerwał Wokulski. —