Strona:PL Bolesław Prus - Lalka Tom2.djvu/183

tałem, czując, że nie o to pytam, cobym chciał wiedzieć.
 — Mój kochany — odparł — alboż ty nie wiesz, że nieraz jedno słowo zmienia projekta, nawet ludzi... A niedopiero cała rozmowa! — dodał szeptem.
 Wciąż pakując i zbierając różne graty, wyszedł do sali. Upłynęła minuta — nie wracał; dwie... nie wraca... Spojrzałem przez uchylone drzwi i zobaczyłem, że stoi oparty o poręcz krzesła, patrząc bezmyślnie w okno.
 — Stachu...
 Ocknął się — i znowu wrócił do pakowania, zapytując:
 — Czego chcesz?
 — Tobie coś jest.
 — Nic.
 — Już dawno nie widziałem cię takim.
 Uśmiechnął się.
 — Zapewne od czasu — odparł — kiedy to dentysta źle wyrwał mi ząb i w dodatku zdrowy...
 — Dziwnie mi wygląda to twoje wybieranie się w drogę — rzekłem. — Może masz mi co powiedzieć?...
 — Powiedzieć?... Ach, prawda... W banku mamy około 120 tysięcy rubli, więc pieniędzy wam nie zabraknie... Dalej... Cóż dalej?... — pytał sam siebie. — Aha!... Nie rób już sekretu, że ja kupiłem kamienicę Łęckich. Owszem zajdź tam