Strona:PL Bolesław Prus - Lalka Tom2.djvu/200

 — A może mnie wysłać do uniwersytetu? — zapytał Stach.
 — Jestem pewien, — odparł Leon z zaiskrzonemi oczyma — że gdybyś choć przez chwilę miał taką wiarę, jak pierwsi apostołowie, jeszcze dziś znalazłbyś się w uniwersytecie...
 — Albo u waryatów — mruknął Wokulski.
 Leon począł biegać po pokoju i trząść rękoma.
 — Co za lód w tych sercach!... co za chłód!... co za upodlenie!... — wołał — jeżeli nawet taki człowiek, jak ty, jeszcze nie ufa. Więc przypomnij sobie, coś już zrobił w tak krótkim czasie: tyle umiesz, że mógłbyś dzisiaj zdawać egzamin...
 — Co ja tam zrobię!... westchnął Stach.
 — Ty jeden, niewiele. Ale kilkudziesięciu, kilkuset takich, jak ty i ja... Czy wiesz, co możemy zrobić?...
 W tem miejscu załamał mu się głos: Leon dostał spazmów. Ledwieśmy go uspokoili.
 Innym razem pan Leon wyrzucał nam brak ducha poświęcenia.
 — A wiecież wy, — mówił — że Chrystus mocą poświęcenia sam jeden zbawił ludzkość?... O ileż więc światby się udoskonalił, gdyby na nim ciągle były jednostki gotowe do ofiary z życia!...
 — Czy mam oddawać życie za tych gości, którzy mi wymyślają jak psu, czy za tych chłop-