Strona:PL Bolesław Prus - Lalka Tom2.djvu/214

Raz kozie śmierć...“ które powtarzał do końca życia.
 Nareszcie, pewnego dnia, Stach Wokulski całkiem zniknął mi z oczu. Dopiero we dwa lata napisał do mnie list z Irkucka, prosząc, abym mu przysłał jego książki.
 W jesieni, w roku 1870 (właśnie wróciłem od Jasia Mincla, który już leżał w łóżku), siedzę sobie w moim pokoju po wieczornej herbacie, nagle ktoś puka do drzwi.
 — Herein! — mówię.
 Drzwi skrzyp... Patrzę, stoi na progu jakaś brodata bestya, w paltocie z foczej skóry, odwróconej włosem na wierzch.
 — No — mówię — niech mnie dyabli wezmą, jeżeliś ty nie Wokulski...
 — On sam — odpowiada jegomość w foczej skórze.
 — W imię ojca i syna!... — mówię. — Kpisz — mówię — czy o drogę pytasz?... zkądeś się tu wziął? Chyba, że jesteś duszą zmarłą...
 — Jestem żywy — on mówi — nawet jeść mi się chce.
 Zdjął czapkę, zdjął futro, usiadł przy świecy. Jużci Wokulski. Broda jak u zbója, pysk jak u Longina, co to Chrystusowi Panu bok przebił, ale — oczywisty Wokulski...
 — Wróciłeś — mówię — czyś tylko przyjechał?
 — Wróciłem.